4ο. Κεφάλαιο
Έλενα
Μιστικ Φολλς-Σήμερα
Η ζωή σου κάποιες στιγμές εξαρτάται από τους άλλους,σου προσφέρουν αγάπη και φροντίδα όχι μέσα από τα υλικά αγαθά από τον τρόπο τους και την στήριξη τους,πάντα είναι εκεί να σε σηκώσουν όταν πέφτεις αλλά όταν έχουν φύγει για πάντα τι κάνεις;Τι νιώθεις όταν όλα γύρω σου καταρέουν;Ένα κενό στην καρδία σου δημιουργήτε πρώτα προσπαθώντας να μην πέσεις στο κενό σηκώνεσαι με κόπο μέσα από τον πόνο.Όχι για εμένα αλλά για τους ανθρώπους γύρω μου προσπαθώ να είμαι δυνατά,κυρίως για τον Τζέρεμι τον αδερφό μου τώρα που είμαστε μόνοι μέσα σε ένα σπίτι γεμάτο αναμνήσεις που άφησαν πίσω τους οι γονείς μου.Την ημέρα που έγινε το ατύχημα κάτω από μυστηριώδες τρόπο που ποτέ δεν έμαθα προσπάθησα να ανακαλύψω το μυστήριο θάνατο τους αλλά δεν τα κατάφερα.Έπρεπε να συνεχίσω την ζωή μου κυρίως να είμαι δυνατή.
Σκουπίζοντας τα δάκρυα μου κοιτώντας τις φωτογραφίες της μητέρας μου και του πατέρα μου από τις τελευταίες στιγμές μας.Σήκωσα το βλέμμα μου κοιτάζοντας τον Τζέρεμι που ετοίμαζε τον βραδινό μας γεύμα εκείνος κατάλαβε το επίμονο βλέμμα μου επάνω και παίρνοντας μια πετσέτα καθάρισε τα χέρια του ενώ ερχότανε κοντά μου παρατήρησε το πρόσωπο μου έσκυψα το κεφάλι μου προσπαθώντας να καλύψω την αδυναμία μου.
"Έλενα"η φωνή του σταθερή προσπαθώντας να κρατήσει τον πόνο του μέσα με έκανε να τον κοιτάζω γεμάτη δάκρυα στα μάτια μου.
"Μην ανησυχείς-"προσπάθησα να του πω αλλά ένας λυγμός κάλυψε τα λόγια μου.
"Δεν χρειάζεται να κρύβεις αυτά που νιώθεις σε μένα,σε ξέρω καλά δεν θέλω να πιέζεσαι -"σταμάτησε τα λόγια του στην μέση τον κοιτούσα γεμάτη αβεβαιότητα για τα λόγια που είπε αφήνοντας τον άλμπουμ με τις φωτογραφίες δίπλα μου.Έπιασα το χέρι του σφιχτά μέσα στον δικό μου.
"Πρέπει Τζερεμι να είμαι δυνατή και για τους δύο μας τώρα που είμαστε εμείς μόνο πρέπει να σε προσέχω"του είπα ενώ εκείνος έσκυψε το κεφάλι του.
"Αυτό που λες είναι δύσκολο-"
"Όχι για εμένα αλλά ούτε και για σένα Τζέρεμι από την στιγμή που οι γονείς μας έφυγαν ορκίστηκα να σε προσέχω να είμαι δυνατή μπορεί να με βλέπεις αδύναμη κάποιες στιγμές αλλά δεν θέλω να λυγίσω δεν θα το βάλω κάτω"η φωνή μου έτρεμε ελαφρός καθώς του εξηγούσα αυτά που ένιωθα.Δεν θα τα παρατούσα κυρίως για εκείνον.
Πρόσεξα που έσμιξε τα χείλη του δείγμα ότι είχε θυμώσει με τα λόγια μου τραβίκτηκε μακριά μου σηκώθηκε από την θέση του γυρίζοντας μου την πλάτη.
"Δεν είμαι μωρό Έλενα,πάντα εσύ καταλήγεις να είσαι η αδύναμη και για τους δύο μας ενώ εγώ δεν κάνω τίποτα για εσένα.Νιώθω άχρηστος"η οργισμένη φωνή του έστειλε ένα ρίγος σε όλο μου το σώμα σηκώθηκε από την θέση του και έχοντας την πλάτη του προς το μέρος μου έφυγε κλείνοντας την πόρτα πίσω του ο δυνατός θόρυβος έσπασε την σιωπή που άφησε πίσω του.Αναστέναξα βαριά προσπαθώντας να ξεφύγω από τον πόνο.Σηκώθηκα από τον καναπέ αμέσως και κινήθηκα προς τον πάγκο της κουζίνας παίρνοντας το κινητό πληκτρολόγησα τον αριθμό του Τζέρεμι η γραμμή άνοιξε αλλά ο Τζέρεμι δεν το σήκωνε ένιωθα τα πόδια μου να λυγίζουν που να είχε πάει;
~*~*~*~*~*~*~*~*~
Το επόμενο πρωί φτάνοντας στο σχολείο πρόσεξα τον Έντουαρντ να ακουμπά στον κορμό ενός δέντρου κοιτώντας στο κενό χαμένος στις σκέψεις του.Από την ημέρα που έφτασε στο σχολείο από την αρχή παρατήρησα ότι κάτι έκρυβε με κοιτούσε πάντα σαν να περίμενε κάτι από μένα.Δεν ήξερα τι όμως,τις τελευταίες μέρες ενώ κοιμόμουνα εικόνες με εκείνον και εμένα άρχιζαν να εμφανίζονται κάθε στιγμή.Έβλεπα τον εαυτό μου να φοράει ρούχα μια άλλης εποχής να είναι και εκείνος να είναι πιο διαφορετικός πιο ανθρώπινος.Κούνησα το κεφάλι μου προσπαθώντας να διώξω τις εικόνες αυτές.
Χωρίς να σκεφτώ τίποτα περπάτησα προς το μέρος του Έντουαρντ.Εκείνος σαν το είχε καταλάβει γυρίζοντας με κοίταξε με τα πράσινα μάτια του αιχμαλωτίζοντας τα δικά μου νιώθοντας κάτι έτοιμο να σπάσει μέσα μου.Του χαμογέλασα χωρίς καν να ξέρω τον λόγο καθώς έφτασα κοντά του εκείνος με πλησίασε ο φόβος που στην αρχή ένιωθα από την παρουσία του εξαφανιζόταν.
"Καλημέρα"το σώμα μου έγειρε κοντά του χωρίς την πρωτοβουλία μου.Εκείνος ανέκφραστος χωρίς καμία διάθεση.
"Καλημέρα,Έλενα"η φωνή του χαμηλή σαν μια ανάσα.Έβαλε τα χέρια στις τσέπες του τζιν του και σκύβοντας το κεφάλι του κοίταξε τις μαύρες μπότες του.Ένιωσα αμέσως ένα χάσμα ανάμεσα μας να μπαίνει να είναι εμπόδιο προσπαθούσα να αφεθώ να αφήσω το εαυτό μου ελεύθερο να μάθω μερικές πτυχές του χαρακτήρα του.
"Ίσως δεν είναι η σωστή στιγμή να τα πούμε"του είπα έπειτα από μερικά λεπτά σιωπής.Γύρισα για να φύγω όταν ένιωσα το χέρι του να κλειδώνει γύρω από το μπράτσο μου αμέσως με γύρισε και βρεθήκαμε να είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο.Οι ανάσες μας χάιδευαν τα χείλη μας.Το πρόσωπο ου γέμισε από μια αρχαία θλίψη.Δεν έβρισκα την φωνή να του πω τι ήθελε;Τι σήμαινε αυτή η κίνηση του ;Κοιτώντας στα μάτια του είδα μια λάμψη μέσα μου μια φλόγα άναψε κύλισε σε όλο μου το κορμί σε κάθε σημείο του σώματος μου.Ένιωσα μέσα μου έναν δυνατό πόνο σαν η καρδία μου να είχε ραγίσει ξανά από εκείνον αλλά δεν τον ήξερα καν πως μπορούσε εκείνος να με πληγώσει ενώ δεν είχαμε ξανασυναντηθεί ποτέ.
Το χάσμα το κάλυψε εκείνος τυλίγοντας τα χέρια του γύρω μου σαν το κορμί μου να ήξερε την κίνηση του τα χέρια μου ακούμπησαν επάνω στο σκληρό στέρνο του.
"Δεν ξέρεις πόσο καιρό σε περίμενα να σε αγκαλιάσω ξανά"τα λόγια του μάτωσαν την καρδία μου,έσπασαν κάθε άμυνα μου.Το ένιωθα μέσα μου πως μαζί του είχαμε κάτι κοινό από κάπου τον γνώριζα ήτανε τρελό όλο αυτό αλλά κάτι μέσα μου ούρλιαζε ότι κάτι συνέβη.Τι όμως;
Γιατί τόσο θολούρα μέσα στις εικόνες που έβγαιναν από κάποιο άγνωστο για εμένα παρελθόν;Η ζωή μου είχε ένα κρίκο που τον συνδέει μαζί του.
"Τι εννοείς;"τον ρώτησα σηκώνοντας το κεφάλι μου να τον κοιτάξω.Ένα αδύναμο χαμόγελο χωρίς κανένα ίχνος οργής ή χιούμορ.Ήταν ένα από αυτά τα χαμόγελα που κάποιος κουράστηκε σαν να προσπαθούσε με όλη του την δύναμη και κάτι να τον σταμάτησε.
"Είναι ακόμη νωρίς να μάθεις"μου απάντησε και τα χείλη του ακούμπησαν επάνω στο μέτωπο μου φιλώντας με απαλά.Οι παλάμες μου έσφιξαν το ύφασμα του πουκαμίσου του,κλείνοντας τα βλέφαρα μου τα δάκρυα μου δραπέτευσαν.Με φίλησε και ύστερα τον ένιωσα να φεύγει μακριά μου.Η κραυγή μου ξέφυγε μέσα από τα χείλη μου.Μέσα μου πονούσα προσπαθούσα να θυμηθώ κάτι που δεν ήξερα καν αν συνέβη στα αλήθεια.Ανοίγοντας τα βλέφαρα μου συνάντησα το βλέμμα της Μπέλλας να με κοιτά γεμάτη φθόνο.
Ξαφνικά ένιωσα μια από εκείνες τις στιγμές που οι εικόνες μια άγνωστης ζωής ήρθαν στο μυαλό μου.
Παρελθόν.
Ανοίγοντας σιγά σιγά την πόρτα της κρεβατοκάμαρας του Έντουαρντ πρόσεξα πως το πάτωμα είχε κάποια πεταμένα ρούχα.Μπήκα μέσα όταν η φωνή της Μπέλλας και του Έντουαρντ έσπασαν την σιωπή.
"Ποτέ θα είναι έτοιμη για την προφητεία;"τον ρώτησε η Μπέλλα.Προχώρησα προς το κρεβάτι του προσπαθώντας να μην με δουν.
"Όταν θα είναι έτοιμη ολοκληρωτικά"της απάντησε.Το θέαμα μπροστά μου πάγωσε κάθε συναίσθημα μέσα μου,ο Έντουαρντ την είχε στην αγκαλιά του γυμνοί με μόνο να τους καλύπτει ένα σεντόνι.
"Θέλω να σε βοηθήσω"προσφέρθηκε.Ποία προφητεία μιλούσανε;Γιατί ο Έντουαρντ με είχε προδώσει ενώ έλεγε πως με αγαπάει;Το σώμα μου πονούσε σε κάθε σημείο του.Δεν το άντεχα να του κοιτάω.
"Δεν γίνεται Μπέλλα,το κάνω μόνο και μόνο για εκείνην δεν θέλω καμία ανάμειξη από κανέναν"της είπε ενώ σηκώθηκε από το κρεβάτι.Δεν το άντεχα δεν μπορούσα να το πιστέψω.
Μιστικ Φολλς-Σήμερα
Η εικόνα εξαφανίστηκε αμέσως χωρίς καμία συνέχεια,το μυαλό μου προσπάθησε να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα ξανά η Μπέλλα είχε φύγει από το σημείο όταν η εικόνα ήρθε στον μυαλό μου.
Κάτι δεν πήγαινε καλά,γιατί εικόνες εκείνες έβγαιναν στην επιφάνεια για ποίον λόγο,ποτέ μου δεν έζησα όλα εκείνες τις στιγμές.Μεγάλωσα στο Μιστικ Φολλς οι γονείς μου με μεγάλωσαν με αγάπη ποτέ δεν μου συνέβαινε αυτό.Γιατί τώρα;Γιατί;
Οι άλυτες απαντήσεις βασάνιζαν το μυαλό μου.
Ένας μόνο ήξερε το γιατί και εκείνος ήτανε ο Έντουαρντ.